لطفا با پ*ا*ر*ت*ی وارد شوید!!! (2)

خداحافظی و تشکر کردیم و رفتیم اتاق خانوم حسینی. گفت:تا پنج شنبه آینده نتایج مشخص میشه و یه شماره تماس داد تا تلفنی نتایج رو بپرسیم.

مسیر ساختمان رادیو تا در خروجی سازمان تقریبا طولانی بود.تو این مسیر زراره خواست تا صدای ضبط شدشو بشنوه.گوشیمو گرفت و صداشو گوش داد. از صداش راضی نبود، چون همه متن ها رو با یه ریتم خونده بود. ولی از صدای من خیلی تعریف کرد و گفت مطمئنه که من قبول میشم و هنوز از سازمان خارج نشده قول یه ناهار حسابی رو ازم گرفت. زراره رفت خابگاه منم سوار اتوبوس شدم تا به خونه برگردم. تو اتوبوس صدای خودم و زراره رو چند بار گوش دادم. رو صندلی کنارم یه دختر حدودا 25 یا 26 ساله نشسته بود و تمام حواسش رو جمع کرده بودتا بفهمه من چی گوش میدم( فک کنم موقع تجزیه تحلیل صداها قیافم خیلی دیدنی شده بود که طرف این طوری کنجکاو شده بود بفهمه چی گوش میدم). منم تصمیم گرفتم تا صدامو بدم بهش تا بشنوه. هم کنجکاویش ارضا بشه هم نظرشو بگه. بهش گفتم: میشه این فایل صوتی رو گوش کنید و نظرتونو دربارش بگین؟ با خوشحالی قبول کرد و صدارو شنید.... گفتم: خوب چطور بود؟ براگویندگی رادیو خوبه؟ یه نگاه کلی بهم کرد و گفت: شما گوینده اید؟ گفتم: نه، تازه امروز رفتم تست دادم. اونم گفت که صداتون عالیه و مسلما قبول میشین، و یه عالمه برام ارزوی موفقیت کردکه باعث شد یه عالمه اعتماد به نفس بگیرم و کلی به اینده امیدوار شم...

 

رسیدم خونه، دیدم فقط داداشم خونست.گفت چطور بود؟ گفتم بد نبود خودت گوش کن. گوشیو گرفت و صدا رو شنید در اخر گفت: مبارکش باشه حتما قبول میشه. گفتم: کی؟؟؟ چی؟؟؟  گفت: دوستت دیگه!!! شک کردم نکنه اشتباهی صدای زراره رو گوش کرده ولی دیدم نه صدای خودم بوده. بهش گفتم این صدای من بود نه دوستم. گفت: برو بچه خودم بزرگت کردم... یعنی میخوای بگی صداتو هم نمیشناسم دیگه؟؟؟!!!خلاصه بعد از کلی کل کل متقاعدش کردم که صدای خودم بوده و اونم کلی منو امیدوار کرد. خونواد و دوستان اونقدر بهم امید دادن که دیگه خودمم تو قبولیم شک نداشتم. دو هفته گذشت  و من دو، سه دفعه تماس گرفتم که گفتن نتایج نیومده و امروز، فردا کردند. یه روز که از دانشگاه برمیگشتم و با دوستام سوار سرویس بودم تماس گرفتم. دوستام همش بیخ گوشم میگفتن صلوات نذر کن زیارت عاشورا نذر کن پول نذر کن و...

خلاصه بعد از کلی معطلی خانم حسینی گفت قبول نشدم خیلی ناراحت شدم واقعا هم بعد اون همه امید سخت بود، ولی هنوز به قبولی زراره امید داشتم. نتیجه تست زراره رو هم پرسیدم که گفتن اونم قبول نشده... باز خوب بود که زراره خودش به قبولیش امید نداشت. چون میدونست صدا سیما معمولا افراد بومی رو استخدام میکنه تا بعدا مسائل مهاجرت به زادگاه و اینا پیش نیاد...

چند روز گذشت و مامانم گفت: یکی از دوستام  گفته "اونجا فقط باید پ*ا*ر*ت*ی داشته باشی که اگه نداشته باشی صدات حالا هر چقدر هم خوب باشه اصلا مهم نیست".

این که قبول نشدم الان اصلا مهم نیست چون خدا هر چی خواستم و بهم نداد، بعدش خیلی بهترشو بهم داده ومن بازم به امید بهترینهاشم. اون چیزی که مهمه اینه

"چه روزگاریست... میگویند شایسته سالاری و عمل می کنند به پ*ا*ر*ت*ی سالاری"